Ποιος άλλος θα
μπορούσε ποτέ να περιγράψει καλύτερα τη σκληρή και ιδιόμορφη ζωή των ναυτικών
από τον χαρισματικό και βιωματικό Καββαδία;
Όμως,
όσο κι αν η ζωή στο καράβι τούς μεταμορφώνει σε τραχιές και χοντροκομμένες
φιγούρες που παλεύουν να επιβιώσουν στις αντίξοες συνθήκες του ξεκομμένου απ'
τον υπόλοιπο κόσμο καραβιού, όσο κι αν οι στιγμές τους μοιράζονται ανάμεσα στην
πρύμνη, την πλώρη και το αμπάρι και τ' αγαπημένα πρόσωπα περνούν από μπροστά
τους σαν όνειρο την ώρα που το τεράστιο φορτηγό κονταροχτυπιέται με τα κύματα
του ωκεανού, τόσο οι μικρές ευαισθησίες τους, που μοιάζουν καταχωνιασμένες και
ξεχασμένες, με πείσμα έρχονται να τους θυμίσουν την ανθρώπινη υπόστασή τους.
Άλλη
μια μέρα φεύγει σκορπισμένη σε θάλασσες μακρινές .
Καταμεσής
του πελάγους ατενίζουν το λιόγερμα οι ναυτικοί, στα χρώματα της πορφύρας να
βάφει τη θολή γραμμή των οριζόντων, στις σκέψεις του βυθισμένος ο καθένας.
Και
καθώς το λυκόφως αγκαλιάζει το πλοίο και τη θάλασσα, τον ουρανό και τη ζωή τους
κι όλα μπερδεύονται και γίνονται ένα κι όλα το σκοτάδι τα καταπίνει, τότε είν'
η στιγμή που αποκαμωμένοι κι αποκαρδιωμένοι - καταπώς το συνήθιζε ο καθένας στη
μακρινή πατρίδα του - θα πει την προσευχή του.
Κινέζοι,
Γιαπωνέζοι, Κούληδες από την Ινδοκίνα και Ρωμιοί, Αράπηδες κι Ευρωπαίοι,
μυστικά - θαρρείς - συμφωνημένοι, το Θεό τους ικετεύουν ,καλά να ξημερώσουν,
χωρίς φουρτούνες να ταξιδέψουν, ούριος άνεμος να τους συντροφεύει, το ταξίδι
σύντομο να είναι, χωρίς απρόοπτα, χωρίς λαχτάρες κι εκεί στη στεριά μια αγκαλιά
ανοιχτή ακούραστα να τους προσμένει.
Ας
τους προστατεύει λοιπόν ο Θεός του καθενός, όπου κι αν βρίσκονται, όπου κι αν
πηγαίνουν...
