Το αγαπημένο
μου ζώο είναι μια γάτα που την λένε Αραπίνα. Πριν τρία χρόνια, ο μεγαλύτερος
αδερφός μου, ο Γιώργος, την έφερε στο σπίτι μας. Του την είχε χαρίσει
ένας πολύ καλός του φίλος κι εκείνος δέχτηκε με χαρά αυτό το δώρο, αφού
σκέφτηκε πως μια γάτα θα κρατάει μακριά τα ποντίκια. Άλλωστε έχουμε αυλή και
κήπο οπότε η γάτα θα είχε το χώρο της.
Η Αραπίνα είναι μια κατάμαυρη γάτα με μεγάλα
πράσινα μάτια. Έχει ένα λευκό σημάδι στο λαιμό της που την κάνει να φαίνεται
λες και φοράει παπιγιόν! Στις άκρες των ποδιών, το τρίχωμά της γίνεται πάλι
λευκό και φαίνεται λες και έχει μανικιούρ! Είναι κοκέτα και ναζιάρα γατούλα.
Της αρέσει να τη χαϊδεύουμε και ειδικότερα προτιμά τα χάδια του Γιώργου που τον
θεωρεί αφεντικό της, επειδή την ταΐζει και την παίζει κάθε μέρα.
Με την Αραπίνα
περνάμε ξέγνοιαστες στιγμές στον κήπο του σπιτιού μου. Ώρες ατελείωτες
κάθεται δίπλα μου και με συντροφεύει σε ό,τι κι αν κάνω. Πολλές φορές κάθεται
στα πόδια μου όταν διαβάζω στη βεράντα. Άλλες πάλι, κάθεται δίπλα στον μπαμπά,
όταν δουλεύει στο εργαστήριό του. Μα τις πιο πολλές φορές κάθεται και λιάζεται
στο παράθυρο της κουζίνας, για να κάνει παρέα στη μαμά μου που μαγειρεύει.
Πόσο αγαπώ την Αραπίνα, δεν περιγράφεται! Όλοι μας τη αγαπάμε και την έχουμε
σαν τη μασκότ της οικογένειάς μας! Μάλιστα πέρσι τα Χριστούγεννα της είχα πάρει
και δώρο μια γατοτροφή για να μη ζηλέψει που την ξέχασε ο Άγιος Βασίλης.
Βλέπετε είναι και ζηλιάρα.
Μια μέρα, καθώς έπαιρνα το μεσημεριανό μου ύπνο, συνειδητοποιώ ότι η Αραπίνα
είναι μέσα στο δωμάτιο που μοιράζομαι με τον Γιώργο. Γεμάτη απορία ρώτησα τη
μητέρα ποιος έβαλε τη γάτα μέσα στο υπνοδωμάτιο. Εκείνη μου απάντησε πως μάλλον
θα μπήκε το πρωί που άνοιξαν οι πόρτες για να αεριστεί το σπίτι και πως μετά δε
θα βρήκε τρόπο να βγει. Ανακουφισμένη από την απάντηση της μαμάς, αποφασίζω να
βγάλω τη γάτα έξω και επί τη ευκαιρία να την ταΐσω και να δω πως είναι τα μικρά
της. Όταν όμως, πήγα στη φωλιά, είδα να λείπει το ένα γατάκι από τα τρία και
αναστατώθηκα. Άρχισα να το ψάχνω δεξιά και αριστερά, μα δεν το βρήκα πουθενά!
Πάνω που άρχισα να σκέφτομαι πως μάλλον θα το έφαγε κανένας γάτος, βλέπω
την Αραπίνα να πιάνει με το στόμα της το δεύτερο γατάκι και να κατευθύνεται
προς το σπίτι. Απορημένη, την άφησα να συνεχίσει την πορεία της για να δω που
θα πάει! Την ακολούθησα και την είδα να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και να βάζει
το παιδί της κάτω από το κρεβάτι του Γιώργου κι όχι κάτω από το δικό μου. Όταν
έσκιψα κάτω από το κρεβάτι, βρήκα και το άλλο γατάκι που είχα χάσει και είδα
ίσως το πιο γλυκό θέαμα του κόσμου: Τη μαμά γάτα να βάζει το ένα γατάκι αγκαλιά
με το άλλο για να μη φοβούνται. Έπειτα η Αραπίνα επέστρεψε στην αρχική φωλιά
της, πήρε και το τρίτο της γατάκι και το έβαλε εκεί που ένιωθε τη μεγαλύτερη
ασφάλεια. Κάτω από το κρεβάτι του αφεντικού της. Ήταν τόσο τρυφερή αυτή η
εικόνα που παρά τις φωνές της μαμάς «Όχι τη γάτα μέσα στο σπίτι», άφησα τη γάτα
με τα παιδάκια της να μείνουν λίγη ώρα κάτω από το κρεβάτι του Γιώργου. Ήθελα
να δει κι εκείνος το γλυκό αυτό θέαμα και να συγκινηθεί κι εκείνος με την αγάπη
της μάνας, έστω κι αν η συγκεκριμένη μαμά δεν ήταν άνθρωπος, αλλά ζώο.
Τα
Χριστούγεννα που μας πέρασαν, ήταν η τελευταία φορά που πήρα δώρο στην Αραπίνα.
Λίγες μέρες μετά, ένας ασυνείδητος έβαλε δηλητήριο στη γειτονιά και μαζί με τις
υπόλοιπες γάτες εξαφανίστηκε κι η δική μας. Πλέον είναι άδειο το παράθυρο της
κουζίνας και η μαμά έχει μοναξιές όταν μαγειρεύει. Μου λείπει πολύ η Αραπίνα
γιατί ήταν η πρώτη που έβγαινε να με προϋπαντήσει όταν άκουγε το αμάξι μου στην
αυλή.
