Ο Λάζαρος, , ήταν αδελφός της Μάρθας και της
Μαρίας (η γυναίκα που άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού λίγες
ημέρες πριν από τη σταύρωση και στη συνέχεια τα σπόγγισε με τα μαλλιά της), με
τις οποίες ζούσε στη Βηθανία, κοντά στα Ιεροσόλυμα. Στο σπίτι τους είχε
φιλοξενηθεί επανειλημμένα ο Χριστός, όταν περνούσε από την περιοχή, με
κατεύθυνση προς την Ιερουσαλήμ.
Μια μέρα ο Λάζαρος αρρώστησε βαριά και πέθανε. Οι αδελφές του
ειδοποίησαν τον Ιησού ότι ο φίλος του ασθενεί βαρέως, αλλά εκείνος καθυστέρησε
να πάει . Στους μαθητές του είπε ότι ο φίλος του ο Λάζαρος
κοιμήθηκε και ότι θα πάει στη Βηθανία για να
τον ξυπνήσει. Όταν έφθασε στη Βηθανία με τους μαθητές του, η Μαρία του
παραπονέθηκε ότι αν πήγαινε εγκαίρως δεν
θα πέθαινε ο αδελφός της. Τότε, ο Ιησούς δάκρυσε και με φωνή μεγάλη μπροστά από
τον τάφο φώναξε : «Λάζαρε δεύρο έξω!» και ανάστησε τον Λάζαρο τέσσερεις ημέρες
μετά τον θάνατό του, προκαλώντας τον θαυμασμό όλων ,όσων βρίσκονταν εκεί και το θανάσιμο μίσος των εχθρών του, των Φαρισαίων .
Το Λαζαροσάββατο σε πολλά μέρη της Ελλάδας οι νοικοκυρές
ζυμώνουν ειδικά ψωμάκια, στα οποία δίνουν το σχήμα ανθρώπου και μάλιστα
σαβανωμένου, όπως παριστάνεται ο Λάζαρος στη βυζαντινή εικονογραφία. Τα ψωμάκια
αυτά λέγονται λαζάροι, λαζαρούδια, λαζαράκια, λαζόνια, λαζαρέλια κ.α.
Την ίδια ημέρα τα παιδιά (κυρίως τα κορίτσια) γυρίζουν τα
σπίτια και τραγουδούν ειδικά
κάλαντα, τα λεγόμενα λαζαρικά.
«Που ‘σαι Λάζαρε που είναι η φωνή σου,
που σε γύρευε η μάνα κι αδερφή σου.
που σε γύρευε η μάνα κι αδερφή σου.
Ήμουνα στη γη στη γη βαθιά χωμένος,
κι από τους εχθρούς εχθρούς βαλαντωμένος.
κι από τους εχθρούς εχθρούς βαλαντωμένος.
Βάγια βάγια των Βαγιών τρώνε ψάρια των κολιών,
και την άλλη Κυριακή τρώνε το παχύ αρνί»
και την άλλη Κυριακή τρώνε το παχύ αρνί»
