Μετά από δυο χρόνια από τότε που έφτασαν οι
Μαρμαρινοί στο Μπαλαμπάνι ,το 1926 , μια Γερμανική εταιρία σε συνεργασία με την
ελληνική για την αποκατάσταση των
προσφύγων, κατασκεύασαν τα πρώτα σπίτια του Εποικισμού ,αρχικά στην περιοχή που
είναι σήμερα το γήπεδο του χωριού και μετά στην περιοχή της πλατείας του
Παράσχου και στο λιμανάκι .
Για να χτιστούν αυτά τα σπίτια έπρεπε πρώτα να
καθαριστεί η περιοχή από τους θάμνους .Με
πολλή προσωπική δουλειά ανοίχτηκαν μονοπάτια, κόπηκαν τα ψηλά δέντρα και
δημιουργήθηκαν οικόπεδα για να χτιστούν τα σπίτια .
Τα σπίτια αυτά ήταν τριών ειδών . Σπίτια για μικρή
οικογένεια δύο ή τριών ατόμων , σπίτια μεσαία για πάνω από τρία άτομα και
σπίτια για μεγάλες οικογένειες με πάνω
από πέντε και έξι άτομα .
Τα σπίτια αυτά
είχανε υπνοδωμάτια , και μια μικρή κουζινίτσα χωρίς τη σημερινή υποδομή
με νεροχύτες και ντουλάπια .Απλά βάζανε μια λεκάνη και από πάνω ένα τενεκεδένιο
δοχείο με μια βρυσούλα Μέσα στο δοχείο ρίχνανε νερό και έτσι είχανε νερό μέσα
στην κουζίνα για να πλύνουν ή να πλυθούν. Όταν γέμιζε η λεκάνη ρίχνανε το νερό
έξω . Αργότερα
έφτιαξαν τσιμεντένιους νεροχύτες ,
άνοιγαν μια τρύπα στον τοίχο και από κει μάζευαν έξω από το σπίτι τα
νερά ,που τα σκορπούσαν μετά στο οικόπεδό τους .
Το πιο δύσκολο σε αυτά τα σπίτια ήταν η τουαλέτα
.Η τουαλέτα ήταν έξω στην αυλή . Για το μπάνιο τους άναβαν φωτιά έξω στην αυλή,
έβαζαν την πυροστιά και πάνω το καζάνι με νερό για να ζεσταθεί. Μετά το
έπαιρναν με τους τενεκέδες μέσα στο σπίτι .Οι μαμάδες είχαν μεγάλες
τενεκεδένιες λεκάνες και με ένα μαστραπά ρίχνανε νερό στο σώμα τους και
σαπουνιζόταν.
Μετά το μπάνιο μάζευαν τα νερά σε ένα κουβά ή τενεκέ και τα πετούσαν έξω .
Όσοι είχαν κάποια χρήματα μπόρεσαν και έβαλαν μέσα
στα δωμάτια ξύλινα πατώματα . Άλλοι έβαλαν μόνο τσιμέντο . Γύρω γύρω από το
σπίτι ήταν η αυλή .Οι αυλές τότε δεν είχαν περίφραξη και εύκολα ο καθένας
πήγαινε στο σπίτι του γείτονα .
