Ο φίλος που… τρώγεται!

Από τη συγγραφέα Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

θέλω να σου μιλήσω για έναν φίλο που... τρώγεται! Έναν φίλο που, όσο παράξενο κι αν σου φανεί, τον λένε βιβλίο. «Αυτός είναι σωστός βιβλιοφάγος» δε λέμε για ό­ποιον δια­­βά­ζει πολλά βιβλία; Ε, γι’ αυτό λέω πως «τρώγεται» ο φίλος αυτός.

Σκέφτομαι λοιπόν πως η λέξη «βιβλιοφάγος» φανερώνει πολλά: Τρώει κανείς ό­ταν πει­­νά­ει. Όταν «τρώει» βιβλία, σημαίνει πως θέλει να χορτάσει το πνεύμα του. Οι δυο αυ­τές πεί­νες, η σωματική και η πνευματική, βρίσκω πως μοιάζουν αρ­κε­τά. Ας δούμε για­τί:

Όταν αρρωσταίνουμε ή είμαστε λυπημένοι, μπορεί να μην έχουμε όρεξη να φάμε. Τού­τη η α­νο­ρε­ξιά είναι παροδική. Μόλις περάσει αυτό που την προκαλεί, η όρεξη ε­πα­νέρ­χε­ται. Ή μπο­ρεί να μη θέλουμε να φάμε γιατί δε μας αρέσει το φαγητό. Κά­ποιο άλ­λο όμως, που το προ­τι­μά­με, το τρώμε με ευχαρίστηση. Έτσι συμβαίνει και με την τρο­φή του μυαλού. Είναι φο­ρές που νιώθουμε κουρασμένοι και δεν έ­χου­με όρεξη να δια­βά­σου­με. Ή είμαστε υ­πο­χρε­ω­μέ­νοι να διαβάσουμε κάτι που δε μας ενδιαφέρει πο­λύ. Μόλις όμως η κόπωση πε­ρά­σει ή βρούμε κάποιο βιβλίο που μας αρέσει, αρ­χί­ζου­με το διάβασμα.

Ας δούμε τώρα μια διαφορά ανάμεσα στις δύο πείνες: Όταν γεμίσει το στομάχι μας, δεν πει­νά­με πια. Το πνεύμα μας όμως είναι αχόρταγο! Όσο του δίνουμε τρο­φή, τόσο πε­ρισ­­σό­τε­ρο πεινάει, τόσο περισσότερα βιβλία θέλει.

Και δεν έχει άδικο! Τα βιβλία μάς μαθαίνουν χίλια πράγματα για τον κόσμο, τους άλ­λους, τον ίδιο μας τον εαυτό. Συχνά μας φανερώνουν ότι και οι άλλοι νιώθουν ό­πως ε­μείς, έ­χουν τις ίδιες χαρές ή τις ίδιες στενοχώριες, αντιμετωπίζουν πα­ρό­μοι­α προ­βλή­μα­τα, αλλά κα­τα­φέρ­νουν τελικά να τα ξεπεράσουν. Κι αυτό μας δί­νει κουράγιο.

Άλλοτε πάλι μας δείχνουν ότι υπάρχουν ή υπήρξαν άνθρωποι εντελώς δι­α­φο­ρε­τι­κοί α­πό μας. Μαθαίνουμε τα αισθήματα και τις σκέψεις τους, σ’ όποιο τό­πο κι αν βρί­σκο­νται, ό­ποια εποχή και αν έζησαν. Ταυτιζόμαστε μαζί τους. Κι αυτό μας συ­ναρ­πά­ζει, μας δίνει την αί­σθη­ση ότι ζούμε πολλές ζωές, πλουτίζει τις ε­μπει­ρί­ες μας.

Κάθε βιβλίο που φτάνει στα χέρια μας είναι φίλος γενναιόδωρος, πιστός και πο­λύ βο­λι­­κός! Πο­τέ δε ζητάει κάτι, ενώ εκείνος πάντα μας δίνει ό,τι έχει, όποτε το ζη­τή­σου­με. Αν δεν τον θέ­λου­με, περιμένει στο ράφι υπομονετικά. Αν τον κα­λέ­σου­με, έρχεται α­μέ­σως. Κι είναι τό­σο μικρός που χωράει στη σάκα μας ή στη βα­λί­τσα μας όταν πάμε τα­ξί­δι.

Όταν λοιπόν σου χαρίσουν ή σου δανείσουν ένα βιβλίο, υποδέξου το σαν φίλο πο­λύ­τι­μο που δε θα σ’ εγκαταλείψει ποτέ· έναν μόνιμο σύντροφο-τροφή για τους «βι­βλι­ο­φά­γους» χω­ρίς ημερομηνία λήξης!

Με αγάπη

Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου