Η συγκοινωνία γινόταν με τα καΐκια . Πήγαιναν
μέχρι τη Νικήτη με τις βάρκες και από κει
στα Μουδανιά . Από τους πρώτους
καραβοκύρηδες που εκτελούσαν τέτοια δρομολόγια ήταν ο Αντώνης Νανός και ο
καπετάν Σάββας Σαββόπουλος.
Πολύ αργότερα έγιναν οι δρόμοι που ένωναν τα χωριά
και άρχισε η συγκοινωνία από τη ξηρά .
Οι δρόμοι
που υπάρχουν σήμερα , όλοι κατασκευαστήκανε με προσωπική δουλειά των κατοίκων .
Ο καθένας πήγαινε , χωρίς να πληρωθεί και βοηθούσε το μηχανικό που ήθελε να
χαράξει το δρόμο. Στην αρχή ήταν
χωμάτινοι και μετά με την πάροδο του χρόνου στρώθηκαν με άσφαλτο . Όταν ήθελαν
να περάσουν σε ένα σπίτι τους σωλήνες για το νερό όλοι πήγαιναν να βοηθήσουν .
Την εποχή με τα μικρά σπιτάκια , δεν υπήρχε νερό στο χωριό . Οι κάτοικοι
κατεβάσανε νερό από τη << μάνα του
νερού>>.Με τα χέρα τους σκάψανε
χαντάκια και έβαλαν σωλήνες για να φέρουν το νερό στο χωριό .Τα χέρια τους
είχαν γίνει από την πολλή δουλειά σαν <<καραβόσκοινα >> . Έτσι έφτιαξαν πέντε κεντρικές βρύσες στο χωριό.
Εκεί πήγαιναν με τις στάμνες , με κουβάδες και κουβαλούσαν νερό. Εκεί αντάμωναν
οι γειτόνισσες και συζητούσαν .
Όσες όμως είχαν δουλειές που περίμεναν ή είχαν
μωρό στο σπίτι , και έπρεπε να γυρίσουν πίσω , έπιαναν σειρά . Ήταν τόσες
πολλές οι γυναίκες που περίμεναν .
Άφηναν τον τενεκέ ή τη στάμνα , έφευγαν για το σπίτι και επέστρεφαν όταν
κόντευε η σειρά τους .Πολλές φορές αυτό το έκαναν χαράματα πριν φύγουν για τις
δουλειές τους οι άντρες.
Όσο για το ηλεκτρικό ρεύμα ! Δεν υπήρχε τότε .
Χρησιμοποιούσαν για φωτισμό τις λάμπες πετρελαίου και τους φανούς θυέλλης .
Στους δρόμους δεν υπήρχαν λάμπες , μόνο φαναράκια που πήγαιναν το βράδυ και τα
ανάβανε .
