
Ο μπαμπάς μου είχε
κι έναν άλλο παππού , τον Στάμο. Όπως ο παππούς ο Γιάννης έτσι κι αυτός συμμετείχε
στον πόλεμο με τους Ιταλούς . Αυτός ήταν στα σύνορα Ελλάδας –Αλβανίας ,στη
Μολυβοσκεπαστή, που είναι μια περιοχή της Κόνιτσας . Σε εκείνο το μέρος ο παππούς
από το χιόνι είχε πάθει κρυοπαγήματα Τον βρήκαν κάποιοι άνθρωποι λιπόθυμο πάνω
σε μια πλάκα τάφου πίσω από μια εκκλησία και τον πήγαν στο νοσοκομείο .Όταν έγινε
καλά επέστρεψε στον τόπο του .
Αυτές οι ιστορίες περνάνε από γενιά σε γενιά και δεν θα ξεχαστούν ποτέ .
Ζωή Μαρτζιβάνου

Ιωάννα Πολύχρου
Το 1940 ο παππούς
μου ήτανε μικρός και τη μέρα που άρχισε ο πόλεμος έπαιζε με τους φίλους του .Ξαφνικά
άρχισαν οι βομβαρδισμοί και ο παππούς μου νόμιζε ότι ήταν κυνηγοί .Οχι, ήταν οι
Ιταλοί . Τα παιδιά άρχισαν να κλαίνε και έτρεξαν αμέσως στους γονείς τους . Ο
μπαμπάς του είχε αρχίσει να ετοιμάζεται για τον πόλεμο .Ο παππούς μου με τους φίλους
του πήγανε σε ένα τσιμεντένιο υπόγειο και κάθισαν εκεί .Πέρασε ο καιρός και στις
32 Μαΐου 1941 γύρισε ο μπαμπάς του .Τον είχαν δει από το παράθυρο . Οι καμπάνες
χτυπούσαν δυνατά γιατί είχανε νικήσει και είχαν διώξει τους Ιταλούς .Όλοι φώναζαν
<< Ελλάδα νικά >> . Ένιωσαν μεγάλη ανακούφιση και ήταν πολύ χαρούμενοι.
Χρήστος Ρηγούλης