ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

Η Παναγιά τα πέλαγα
κρατούσε στην ποδιά της.
Την Σίκινο, την Αμοργο
και τ’ άλλα τα παιδιά της.

Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι
γεια σας κι η ώρα η καλή.
Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει;
Κι όλ’ αποκρίνονται μαζί.

Ζει και ζει και ζει .....
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει.

Απο την άκρη του καιρού
και πίσω απ’ τους χειμώνες
άκουγα σφύριζε η μπουρού
κι έβγαιναν οι Γοργόνες.

Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι
γεια σας κι η ώρα η καλή.
Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει;
Κι όλ’ αποκρίνονται μαζί.

Ζει και ζει και ζει .....
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει.

Κι εγώ μέσα στους αχινούς
στις γούβες στ’ αρμυρίκια
σαν τους παλιούς θαλασσινούς
ρωτούσα τα τζιτζίκια:

Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι
γεια σας κι η ώρα η καλή.
Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει;
Κι όλ’ αποκρίνονται μαζί.

Ω, Παναγιά Γαλατζανή, 
βλέπε τα τα ναυτάκια, 
γιατί έχει η θάλασσα χαρές, 
μα πιο πολλά φαρμάκια.

Δώσ’ τους, Παναγιά, κουράγιο, 
ώσπου να `ρθουν στο μουράγιο.

Καΐκια γκριζογάλανα
στο πέλαγος γυρίζουν
και τ’ ακρογιάλια του νησιού, 
βαρκούλες τα στολίζουν.

Γεια σου, ναύτη παληκάρι
και χαρά στην που σε πάρει.

Στα βράχια, στις ακρογιαλιές, 
τα χρόνια μου περνούσαν, 
θαλασσοπούλια πέταγαν
και με παρηγορούσαν.

Το Αιγαίο κι αν `γριεύει
το ναυτάκι το μαγεύει, 
το ναυτάκι το μαγεύει, 
το Αιγαίο κι αν `γριεύει.