ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ της ξενιτιάς

Του ναύτη η μάνα, η δόλια, ζύμωνε, λέει το γιο της, παξιμάδι
 και με τα δάκρυα η δόλια ζύμωνε, 
 και με τα δάκρυα η δόλια ζύμωνε, λέει, 
 και με τα μοιριολόγια το φούρνο, ναι μάνα μ' παρήγγειλε
 το φούρνο, ναι μάνα μ', παρήγγειλε -λέει το φούρνο παραγγέλνει, 
 φουρνί μ', καλά να ψήσεις το ψωμί,
 καλά να ψήσεις, φούρνε μ' το ψωμί, λέει, 
 καλά να το ροδίσεις, γιατί ο γιος μου θα ξενιτευτεί,
 γιατί ο γιος μου θα ξενιτευτεί, λέει, θα πάει μακριά στα ξένα.

Πουλάκι ξένο ξενιτεμένο
πουλί χαμένο που να σταθώ
Πού ν’ ακουμπήσω να ξενυχτήσω
να ξενυχτήσω να μη χαθώ

Βραδιάζει η μέρα σκοτάδι πέφτει
και δίχως ταίρι που να σταθώ
Που να φωλιάσω σε ξένο δάσος
σε ξένο δάσος να μη χαθώ

Γυρίζω να βρω που να καθίσω
να ξενυχτήσω το μοναχό
Κάθε κλαράκι βαστάει πουλάκι
βαστάει πουλάκι ζευγαρωτό

Aχ, η ξενιτιά το χαίρεται, τζιβαέρι μου,
το μοσχολούλουδό μου

σιγανά, σιγανά, σιγανά και ταπεινά.

Aχ, εγώ ήμουνα που το ’στειλα, τζιβαέρι μου,
με θέλημα δικό μου

σιγανά, σιγανά, σιγανά πατώ στη γη.

Αχ, πανάθεμά σε ξενιτιά, τζιβαέρι μου,
εσέν’ και το καλό σου

σιγανά, σιγανά, σιγανά και ταπεινά.

Αχ, που πήρες το παιδάκι μου, τζιβαέρι μου,
και το ’κανες δικό σου